Δέκα χρόνια χωρίς την Κατερίνα, την Ιωάννα, τον Φίλιππο
Σαν σήμερα, 23 Ιουλίου 2014, η Μαγνησία, αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα συγκλονίζονταν
από το άκουσμα της είδησης του φοβερού τροχαίου που έγινε στο 36ο χιλιόμετρο της περιφερειακής οδού Βόλου – Λάρισας, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους τρεις νέοι άνθρωποι ηλικίας 18 και 21 χρονών. Το τραγικό τροχαίο σημειώθηκε στη 1.35 μετά τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 23 Ιουλίου 2014, όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν οι τρεις νεαροί, συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με νταλίκα. Το αυτοκίνητο είχε κατεύθυνση προς Λάρισα (ο νεαρός πήγαινε τις δύο αδελφές από το Ριζόμυλο στο Στεφανοβίκειο όπου είναι το σπίτι τους), ενώ η νταλίκα, που μετέφερε φρούτα και οδηγούσε ένας 22χρονος από την Κόρινθο, είχε κατεύθυνση προς Βόλο.
Η πλαγιομετωπική σύγκρουση ήταν σφοδρότατη, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τόσο ο νεαρός οδηγός όσο και οι δύο αδελφές που επέβαιναν στο Ι.Χ. αυτοκίνητο. Μαρτυρίες πυροσβεστών που βρέθηκαν στο σημείο του δυστυχήματος, αναφέρουν ότι το Ι.Χ. αυτοκίνητο, μάρκας VW Polo, βρέθηκε δεξιά του δρόμου μέσα σε καλαμιές, στις ρόδες του, αλλά από τη σύγκρουση έκανε αναστροφή και ο κινητήρας βρισκόταν από την πλευρά που ερχόταν, δηλαδή προς Ριζόμυλο. Το αυτοκίνητο ήταν άσχημα χτυπημένο, από την πλευρά του οδηγού μέχρι πίσω (στο αριστερό μέρος) όπου φαίνεται ότι στο πίσω κάθισμα καθόταν η μια από τις δύο αδελφές.
Από τη σύγκρουση τη ζωή τους έχασαν δυο αδελφές, που επέβαιναν στο αυτοκίνητο και πρόκειται για τις Κατερίνα και Ιωάννα Κουτσιαρή 18 και 21 χρονών αντίστοιχα και ο οδηγός του αυτοκινήτου, Φίλιππος Καπανιάρης 20 χρονών, κάτοικοι Στεφανοβικείου και Ριζομύλου αντίστοιχα.
Τα παιδιά επέστρεφαν στα χωριά τους μετά από μουσική εκδήλωση στην οποία συμμετείχαν, όπου η Ιωάννα έπαιζε κιθάρα.
«Το αγόρι δεν έφταιγε. Το φορτηγό μπήκε στον δρόμο του τελευταία στιγμή και ο θάνατος των παιδιών μας ήταν ακαριαίος» ανέφερε η κα Αθηνά, μητέρα των δυο κοριτσιών, πριν από λίγα χρόνια στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα».
Η ίδια είχε πάει νωρίτερα τις κόρες της στην εκδήλωση και δεν περίμενε όταν τις χαιρετούσε ότι δε θα τις ξανάβλεπε ποτέ ξανά.
«Είπαμε θα τα πούμε αργότερα. Και δεν τα είπαμε ποτέ. Μετά τη μία τα ξημερώματα ήρθαν στο σπίτι και μας ειδοποίησαν για το τροχαίο. Με το που το άκουσα άδειασε το κεφάλι μου. Κατεβήκαμε στον δρόμο και αισθάνθηκα ότι τα παιδιά μου είχαν φύγει. Δεν υπάρχει χρώμα στη ζωή. Πλέον είναι μαύρα όλα. Και ο ήλιος που βγαίνει, εγώ δεν το βλέπω». Ο πατέρας περιμένει την πόρτα να ανοίξει. Μάταια όμως. Περιμένω να ακούσω την τρέλα και των δύο όταν με βλέπανε. Μου έχει λείψει αυτή η τρέλα τους. Όταν κλείνουν οι πόρτες και τα φώτα είναι δύσκολα τα πράγματα.
Ο Κώστας και η Αθηνά, οι τραγικοί γονείς της Κατερίνας και της Ιωάννας, από τότε ζουν μες στην απόλυτη σιωπή. Μοιράζονται με πόνο ψυχής την αλήθεια τους, μία αλήθεια που έχει χρώμα μαύρο. “Όταν κλείνουν οι πόρτες, όταν κλείνουν τα φώτα τότε έρχεται το σκοτάδι”. Απόλυτο σκοτάδι. Χωρίς κανέναν πλέον λόγο ύπαρξης. Τα άτυχα κορίτσια, τρεις μήνες πριν φύγουν απ΄ τη ζωή, έκαναν τατουάζ τους στίχους ενός τραγουδιού, το οποίο ήταν προφητικό. “Αν φύγεις θα φύγω μαζί σου, αν πεθάνεις θα πεθάνω μαζί σου». Το ίδιο έκανε και η μητέρα τους μετά τον θάνατό τους. Μία δραματική έκκληση για να σταματήσει επιτέλους ο αιματηρός φόρος τιμής στην άσφαλτο.
