Με κάθε επισημότητα γιορτάστηκε η επέτειος απελευθέρωσης του Αλμυρού (βίντεο&φωτο)

Με κάθε επισημότητα γιορτάστηκε

η επέτειος απελευθέρωσης του Αλμυρού. Στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αλμυρού, το Σάββατο 17 Αυγούστου 2019 στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αλμυρού στην πανηγυρική δοξολογία με τη συμμετοχή όλων των Αρχών της πόλης και εκπροσώπους Φορέων και Οργανώσεων.
Μετά τη δοξολογία τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η κα Μαρία Ούτα, Φιλόλογος.
Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο των Πεσόντων.

Η φωνή της κα Μαρίας Ούτα, ακούστηκε ηχηρά και μετάγγισε το μήνυμα της απελευθέρωσης στις καρδιές των παρευρισκόμενων. Με την επιθυμία να αφυπνίσει τους Αλμυριώτες, οι οποίοι πρέπει να θέσουν ως πρωτεύων στόχο ζωής τη συμμετοχή σε τέτοιες εκδηλώσεις και να αγωνίζονται για  την ανάδειξη του τόπου τους! Δυστυχώς, η ομιλία δεν μαγνητοσκοπήθηκε, σας παρατίθεται αυτούσια παρακάτω προς ανάγνωση:
Πανηγυρικός λόγος για την απελευθέρωση του Αλμυρού στις 17 Αυγούστου 1881.
Εκφωνήθηκε στις 17 Αυγούστου 2019, στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου.
Γράφθηκε και εκφωνήθηκε από την Ούτα Μαρία, φιλόλογο.

Πανηγυρικός 17 Αυγούστου 2019
Απευθύνομαι, σε όσους τιμούν σήμερα τη γιορτή της απελευθέρωσης με την παρουσία τους και σε όσους ασπάζονται την πίστη στην Ελλάδα, τη Θρησκεία και την Ελευθερία.
Ακούγεται… και πάλι σήμερα ο αχός της φωνής που υψώθηκε και κατέκλυσε τον Αλμυρό μας, τον τόπο μας.
Αν το προσδιορίσω καλύτερα με λέξεις δεν ήταν φωνή, ήταν κραυγή!
Τόσα χρόνια ολοσχερώς χαρακωμένοι.
Αποσπασμένοι από κάθε μεγαλείο που μας προσδιόριζε, με τη γλώσσα μας φανερά αλλοιωμένη.
Κάτω από το πέπλο της Τουρκιάς, να τους συνοδεύουμε σε κοινή ζωή στο ίδιο μας το σπίτι κι άλλοτε εκεί κάτω από τις στέγες μας σθεναρά να αντιστεκόμαστε σε αυτή την απάνθρωπη τραγωδία της περιφρόνησής μας.
Σκέφτομαι… πως μέσα στις φλέβες μας δεν έρρεε αίμα, έρρεε η πάσα δύναμη, η πάσα αρετή, ο Νους, κάτι που συντελείται  στην ένδοξη αρχαιότητα και δεν παύει, άφθαρτο διεκδικεί και θα διεκδικεί το χώρο ύπαρξής του.
Ακόμη κι αν θάψουν κάθετί ελληνικό κάτω από τόνους λάσπης… συμπλέγματα φωτός είμαστε και θα ανατείλουμε ισχυρότεροι από τον ήλιο.
Κινούμαστε και καλπάζουμε πάνω σε ορεσίβια εδάφη. Μέσα σε μυθολογικά ταξίδια, διαλεγόμαστε με τους τιτάνες, συναντάμε τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, νιώθουμε τη γέννησή μας στον κρότο κάθε πέτρας. Περνάμε δίπλα από τον ένδοξο Αχιλλέα, μετράμε τους απογόνους μας, απόγονοι του Αίολου. Βασιλεύουμε μαζί με τον Αθάμαντα και χαίρουμε την ίδρυση της Άλου.  
Συνεχίζοντας μέσα στο χρόνο συναντάμε αληθινά πλάνα,  τον Αλμυρό να εξελίσσεται σε 3Ο λιμάνι στη βυζαντινή εποχή, να αναπτύσσει το εμπόριο, να δημιουργούνται τραπεζικά συστήματα, να κυριεύεται από Βενετούς, Καταλανούς, να αποτελεί πεδίο κατάκτησης και να ξεχωρίζει για την αίγλη του.
 Αναλογίζομαι, πως οι Οθωμανοί μας λάτρεψαν τόσο περισσότερο από τον καθένα, που ήθελαν να μας καθυποτάξουν, ώστε να βυθιστούν στο στέρνο μας και να υπάρξουν στην καρδιά μας, μα ο χτύπος ο δικός μας είναι αλλιώτικος… φέρει βαθιά ιστορία, αθάνατη πίστη στα ιερά και τα όσια και αξίες που έχουν εμποτίσει το «είναι» μας.
Η ιστορία της σκλαβιάς μας, είναι ανείπωτη, τεκμηριώνει την απαράμιλλη και απίθανη οντότητά μας, καθώς  στην παγκόσμια ιστορία δεν έχει καταγραφεί σκλαβιά χρονικά μεγαλύτερη, με αγώνες τέτοιας αβυσσώδους τόλμης και νικηφόρες εκβάσεις με τόση αριθμητική ανισότητα μαχόμενων ανδρών.
Ο Αλμυρός να κοιτά στην Όθρυ τη γέννηση του κόσμου φθάνει στα 1821 σε υπέρτατη σκλαβιά, την ώρα που το σήμαντρο της ειρήνης και της λευτεριάς ηχεί στην Πελοπόννησο.
Κατακτημένοι από το 1414 κάτω από τον ζυγό, την φορολογία, την καταπίεση, τα τζαμιά να δεσπόζουν, να προσπαθούν να κατατροπώσουν τη θρησκεία, την ιστορία και την ταυτότητά μας. Όμως εμείς μύωπες και κωφοί απέναντί τους, δε θα τους υπολογίζαμε.
Με φάρο  την εκκλησία του Αγίου Νικολάου από το 1802 και την Άνω μονή παναγίας Ξενιάς που καταποντίζει τον εξισλαμισμό και ενισχύει το φρόνημά μας, η πίστη μας κατατροπώνει την απιστία και  διατρανώνεται στις ψυχές μας για να καταξιωθεί  σε Αγώνα.
------------------------------------------------------------------------
Από το 1821, συμμετέχουμε στη λευτεριά ούτε μια μέρα ακόμη δούλοι,  σε ετοιμότητα να ακολουθήσουμε τον Άνθιμο Γαζή που καλεί σε θεσσαλικό ξεσηκωμό με το σύνθημα «ελεύθερη Μαγνησία 1821», παρόλο  που στις  7 Μαΐου 1821 στον πύργο Μεμέτ Κουτσιούκου φυλακίζουν οι Τούρκοι τα γυναικόπαιδα  του Αλμυρού και απειλούν να τα σφάξουν, αν δεν ακύρωναν την επερχόμενη επανάσταση.
 Ωστόσο, οι όποιες απειλές, μπορεί να διακόπτουν την επαναστατική πορεία, αλλά δεν τη ματαιώνουν. Αναζωπυρώνουν τη φλόγα του αγώνα και φουντώνουν την επιθυμία της λευτεριάς.
Οι αγωνιστές του Αλμυρού, υπάρχουν, ακτινοβολούν σε κάθε βήμα, όμοιοι με τον μυθικό φοίνικα αναγεννώνται από τις στάχτες τους, ως σαν τη καιόμενη βάτο εκκινούν το θαύμα.
70 Αλμυριώτες συγκεντρώνονται και μάχονται κατά  τον επαναστατικό αγώνα, γράφοντας ο καθένας τη μοναδική ιστορία του, εδώ ενδεικτικά αναφέρω τους:
Ιωάννη Νικολάου ή Χατζηνικολάου , που έλαβε μέρος σε μάχες στο Τρίκερι , στο Ξηροχώρι της Εύβοιας, στην Κάρυστο με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Κώστα Χαϊκά, Αλμυριώτη, στο πλευρό του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη μάχη της βλαχιάς, ενώ το 1824 τον βρίσκουμε στο σώμα του Οδυσσέα Ανδρούτσου .
Ιωάννη Βελέντζα, Κωνσταντή Σακελλίων ,(από τους Κοκκωτούς) στη ναυμαχία του Τρίκερη.
Αλμυριώτες και πλατανιώτες πολεμιστές καταγράφονται στο Μεσσολόγγι.
Σημαντικές προσωπικότητες, αφήνουν με το πέρασμά τους πλούτο στη μνήμη του τόπου μας, όπως:
 Ο Στέφανος κομητάς, από τους Κωφούς, μέλος της φιλικής εταιρείας.
Ο Αθανάσιος Διάκος, που φθάνοντας στην παναγία Ξενιά, ζητά στήριξη, 2ΟΟ πολεμιστές από το μοναστήρι και τον Αλμυρό καταφθάνουν στη μονή Λυκουρεσίου, που ήταν το στρατηγείο του.
Ο Αλμυρός αφήνει το στίγμα του στον αγώνα του 21, μάχεται με όσους άνδρες έχει, καθένας τους γεννά γιγαντιαίες δυνατότητες καταξιώνεται απ’ την πολεμική ικανότητα του Ηρακλή και αφορμάται απ’ τη Χριστιανική αθανασία.
………………………………………………………………….
Ωστόσο, η απελευθέρωση δε θα τελεστεί για  τη Θεσσαλία το 1821. Η υποδούλωση μας φέρνει βαρυθυμία.
Δύο φορές δούλος ο Αλμυρός, δυο φορές να ζυγιάζει τις δυνάμεις που απέμειναν, 1830, πρώτη και μισή ελπίδα, ανάμεσα σε δυο γραμμές κινούμενος, Tουρκιά από τη μια, Ελλάδα από την άλλη, η διαχωριστική γραμμή των δύο κρατών γίνεται το ρέμα Σαλαμπριάς, Σούρπη Ελλάδα -  Αλμυρός Τουρκία.
Τι ακούγεται τώρα; Σιωπή, φόβος, προδοσία ή αγώνας;
Ό, τι κι αν ακούγεται ο θάνατος είναι πια ζωή, τίποτα δε δύναται να αποκαρδιώσει τον πληγωμένο.  
O αγώνας μακρύς… βρίσκονται εκεί για να διεκδικήσουν τα αδύνατα. Αδύνατα μα δυνατά, κινούμαστε μπροστά, αν δεν κινηθούμε εμπρός θα πάμε πίσω, οπισθοχώρηση = σκλαβιά, αντίσταση = δυνατότητα.
Ο Ιωάννης Βελέντζας πρωτοστατεί σε νέους αγώνες και μετά το 21, ένας άνθρωπος μια ιστορία τόλμης και ήθους.
 Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του τον μνημονεύει ως «ασυμβίβαστο πατριώτη» και «παλικάρι», οργανώνει αντικαθεστωτικά κινήματα στη διάρκεια των ετών 1840, 1847 -1848, διώκεται από το Όθωνα, στην επανάσταση του 1854 διοικεί σώμα και ξοδεύει όλη την περιουσία του.  Τι κι αν πέθανε σε ένα καλύβι στη θέση «Xορτερό» του Αχιλλείου και όντας πάμφτωχος, ο πλούτος από πότε μετριέται με υλικά κι όχι με αθανασία; Από πότε μετριέται με διπλωματικές ενέργειες και όχι με έργα γενναιότητας; Με το κίνημά του και συνοδοιπόρους του τον Θρασύβουλο και Αχιλλέα Βελέντζα τους γιούς του θα προκάλεσε το αίσθημα της λευτεριά στην Ευρώπη και την Τουρκία σε νέα αναμέτρηση.
 Κι αν είμαστε οι επόμενοί του, οι απότοκοί του, γιατί να μη μπορούμε να διαβούμε στο δρόμο που μας άνοιξε και να ακολουθήσουμε τα μονοπάτια της τόλμης;
Μα ακόμη κι εκείνοι που δείλιασαν ήταν γιατί ψάχναν ψήγματα ελευθερίας.
Όμως ήταν αδυναμία…
Και κάποιοι την ίδια στιγμή φουντώνουν από τη δυνατότητα,  που γίνεται στα χέρια τους δύναμη και η κραυγή της θέλησής  τους για ελευθερία ακούγεται ηχηρά και ξυπνά κάθε αίσθημα.
………………………………………………………………………………………
Κι αν οι ελπίδες χαλκεύτηκαν φθάνοντας στο 1878, με το πρόσχημα της τουρκικής αντεπίθεσης, μιας καλά οργανωμένης σκευωρίας των μεγάλων δυνάμεων, στη σκέψη όλων των φουντωμένων επαναστατών  η ελεύθερη Θεσσαλία δεν ήταν πια όραμα, αλλά δεδομένη εντολή στη συνείδησή τους. Η οπισθοχώρηση και η ανάκληση των στατευμάτων δεν μπορούσε να συμβεί, πολλοί επαναστάτες διατήρησαν τις θέσεις τους και δεν θα παρέδιδαν τους Θεσσαλούς στην οργή των Τούρκων.
Η επανάσταση αποτελεί γεγονός! Συγκεντρώνονται στη θέση «Άγιος Ιωάννης» κοντά στη Σούρπη και στο χωριό Βρύναινα  πρωτοστατεί ο Θρασύβουλος και Αχιλλέας Βελέντζας συγκροτείται Κυβέρνηση της Επαναστατικής Περιφέρειας του Αλμυρού.
 Η 17η Ιανουαρίου είναι η αρχή του τέλους,  διεξάγονται τέσσερις σημαντικές μάχες, της Ιεράς Μονής Ξενιάς και του Πλατάνου, κατά τη διάρκεια Ιανουαρίου – φεβρουαρίου 1878. Στην Ιερά Μονή Ξενιάς δόθηκε η πρώτη μάχη με υπερασπτιστές τον μάχιμο Ιωάννη Βελέντζα τον νεότερο, στη θέση «Αγία Παρασκευή», σε μια επικής μορφής μάχη, οι Τούρκοι υποχωρούν και κλείνονται στη Μονή.
Η δεύτερη φάση του αγώνα τελείται στις 20 Ιανουαρίου το 1878 οι επαναστάτες προσβάλουν το ύψωμα του «Προφήτη Ηλία», μέσα σε ομίχλη και χιονοθύελλα παλεύουν οικτρά και ανελέητα, οι Τούρκοι διασπώνται πανικόβλητοι, πετούν τα πολεμοφόδια τους, τρέπονται σε άτακτη φυγή. Τα επαναστατικά σώματα φέροντας το λάβαρο της νίκης εισέρχονται στην ιερά Μονή Ξενιάς, οι μοναχοί τους υποδέχονται κρατώντας το Ευαγγέλιο και τις ιερές εικόνες και ψάλλοντας δοξαστικούς ύμνους.
Ακολουθούν οι μάχες του Πλατάνου με επικεφαλείς  τους Θρασύβουλο, Αχιλλέα και Ιωάννη Βελέντζα, τον νεότερο, τον Ν. Αλεξό, τον Χ. Λέλουδα, εθελοντές μαχητές οι βουλευτές Α. Μήτσας, Γ. Νικολαΐδης, οπλαρχηγοί Ζούρκας, Ζήκος, Φράγκος.
Η ελληνική κυβέρνηση πιέζεται από τις μεγάλες δυνάμεις για αποκοπή της επανάστασης, οι ψυχές όμως των επαναστατών δεν ακούνε σε εντολές αντίθετες του δικαίου και αποφασίζεται μετά από σύσκεψη των οπλαρχηγών στα Κελλέρια, η προσβολή και κατάληψη του Πλατάνου.  Η πρώτη φάση της μάχης δίνεται στις 2 Φεβρουαρίου και στέφεται με επιτυχία. Στις 4 Φεβρουαρίου επόμενης ημέρας του Θριάμβου αποφασίστηκε η διακήρυξη της ελευθερίας στο χώρο της επαρχίας Αλμυρού και η ένωσή της με την Ελλάδα, η οποία τελείται στις 7 Φεβρουαρίου 1878.
Ωστόσο η τελική μάχη θα δοθεί στη θέση «Άγιος Αντώνιος», όπου τους υπερασπιστές θα βοηθήσει και το απόσπασμα του καθηγητή Νικολαΐδη, που το αποτελούσαν αποκλειστικά φοιτητές του πανεπιστημίου Αθηνών.  Ο φοιτητής Π. Πολίτης αναφέρεται στην περίσκεψη και τη φιλοπατρία του Θρασύβουλου Βελέντζα, ενώ ταυτόχρονα περιγράφοντας τη δυσκολία της μάχης ανάμεσα σε 680 υπερασπιστές και 6.000 Τούρκους, αναφέρει ότι «όποιος ήκουσε ποτέ τον βόμβον σμήνους μελισσών δύναται να φανταστεί την θέσιν εκείνην». Μια σκηνή πρωτοφανούς πολεμικής σφοδρότητας. Η μάχη έληξε στις 12 Φεβρουαρίου με υποχώρηση των επαναστατών για να αποφύγουν την εξόντωσή τους, ωστόσο οι επαναστάτες θρήνησαν 16 νεκρούς , σε αντίθεση με τους Τούρκους που σύμφωνα με τον Ν. Γιαννόπουλο ανέρχονταν σε 200.
Όσα κι αν ήταν τα αντίποινα από την Τουρκική πλευρά, όσα κι αν ήταν τα δάκρυα που χύθηκαν από την πύρινη λαίλαπα που τύλιγε τον Πλάτανο. Όσο κι αν η μνήμη τα επαναφέρει, καμιά σφοδρότητα, δεν μπορεί να ξεπεράσει την τόση αδημονία του αλμυριώτικου λαού για να γευτεί ελεύθερη τα αγαθά της. Η φωτιά που λαμπύριζε στα μάτια τους, έκαιγε την ψυχή τους και μετά την καταστροφή τίποτα δε θα σταματούσε την αναγέννησή τους.
Οι  Σκλαβωμένοι Έλληνες δικαιώνονται με το Συνέδριο του Βερολίνου, το 1878, η Θεσσαλία προσαρτάται στο ελεύθερο ελληνικό κράτος τρία χρόνια αργότερα. Στις 17 Αυγούστου 1881 σήμανε η σάλπιγγα της απελευθέρωση για τις περιοχές του Δήμου Αλμυρού. Ο ενθουσιασμός υψηλός όχι μόνο εξαιτίας του στόχου που επετεύχθη, αλλά κυρίως για όλους εκείνους  επώνυμους και ανώνυμους που αψήφησαν κάθε κίνδυνο, που ήταν έτοιμοι να δώσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους, αποδεχόμενοι κάθε προσωπική δεινότητα, προασπιζόμενοι με πλήρη αυταπάρνηση τα ιδανικά τους.
Ακόμη κι αν στο μαύρο του  ΄97 νέες λεηλασίες μετρούσαμε, το πόσο λεηλατήθηκαν οι καρδιές μας στο πέρας των τόσων χρόνων, θα άντεχε μια ακόμη απελπισία.
 Αν μετρήσουμε, ωστόσο, ορθά τον χρόνο… ΔΕΝ είμαστε,  στο έτος 2019, είμαστε στο έτος 138, αυτά είναι τα χρόνια που ζούμε απελευθερωμένοι, από κει μετράμε τώρα πια το χρόνο. Ανασυνταχθήκαμε, φτιάξαμε τις εκκλησίες μας, επικεντρωθήκαμε στην παιδεία, αναζητήσαμε τρόπους οικονομικής προόδου, εργαστήκαμε αργά και σταθερά με ζήλο. Μόλις έκλεισαν οι πληγές, ξαναχαραχθηκαν, 1906 έως 1924, υποδεχθήκαμε τους πρόσφυγές μας και πάλι ανασυγκρότηση και πάλι πόνος, γίναμε μια γροθιά σε περιορισμένα σύνορα. 1946 -49, διάσπαση απ’ εξώ προς τα μέσα, εμφύλιος, η υπέρτατη τραγωδία. Ξαναενωθήκαμε, πονέσαμε και πονάμε, τόσα σφάλματα, τόση αδικία. Συνεχίσαμε… νέα πρόκληση,  1980, φυσική καταστροφή, ο Αλμυρός καταρρέει, αναδομηθήκαμε… μεγαλύτερος ο Αλμυρός μας, ομορφότερος. Μετά από κάθε καταστροφή γινόμαστε αξιότεροι. Απρίλιος 2010, βιώνουμε και πάλι τη σκλαβιά, την πολιτική, την οικονομική, αμφιταλαντευόμαστε,  χάνουμε την ταυτότητα μας, απομακρύνουμε τα παιδιά μας.
Μου είχαν πει κάποτε «πως κάθε γενιά δίνει τον δικό της αγώνα», εμείς καλούμαστε να γίνουμε αρωγοί των εαυτών μας, να δομούμε την ευτυχία να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν, να παύουμε την αδικία.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ, κυρίες και κύριοι του Αλμυρού, όσο διαφορετικές πεποιθήσεις κι αν έχουμε, αυτά χαρακτηρίζουν τις σκέψεις μας, τις κουβαλά ο καθένας και τις έμαθε στο διάβα της ζωής του, όμως δεν πρέπει να χαρακτηρίζουν τις πράξεις μας! Κανείς δε μπορεί να δρα ατομικά, με τα εφόδια της μνήμης και την τόλμη των καιρών, ας σκεφτούμε ως μια συλλογική ψυχή το μέλλον μας και μια φορά ας πούμε όλοι μαζί:
 Ο Αλμυρός μας είναι μια όμορφη, πονεμένη πόλη, γέννησε και θα γεννά θαύματα, μα πάνω Απ’ όλα το θαύμα ας τελεστεί μέσα μας, αυτό της  ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ, ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΙΓΟΙ,ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ, ΟΧΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΨΥΧΙΚΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ. Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗΣ ΑΣ ΞΕΡΙΖΩΘΕΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ!
Ας κραυγάσουμε σήμερα  το «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» σε εκείνους τους Αλμυριώτες, τους αγωνιστές, απελευθερωτές και εμπνευστές μας,  αλλά και σε όσους προσπαθούν και θα προσπαθούν να αναδείξουν και να ωριμάσουν αυτόν τον τόπο
κι ας τους ορκιστούμε ότι θα δίνουμε κάθε φορά τον καλύτερό μας εαυτό στον τόπο που επιλέξαμε ή μας επέλεξε.
Δεν ξεχνάμε πώς σαν σήμερα…
Βγήκαμε από τη λήθη, τα κορμιά δεν πέσανε, γίνανε αιθέρας,  δώσανε λαλιά στους ουρανούς και τη λευτεριά τραγουδούν ακόμη… ανάλαφροι μπορούμε να υπάρξουμε κι ανυπότακτοι. Αρκεί να είμαστε εκεί, με την ταυτότητά μας θωρακισμένη,  έτοιμοι να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας και τον πλησίον μας από την καταχνιά, έτοιμοι να γίνουμε αιθερικά κορμιά.
Κλείνοντας υψώνω τη φωνή μου σε μια προτροπή:
Κι αν στην παλάμη του χεριού μας γράφει λευτεριά, τα δάχτυλα ας ενώσουμε όλοι σε μια γροθιά!
Κι αν τούτη εδώ την πόλη δεν κάνουμε τρανή, αλλοίμονο σ’ αυτούς που πολέμησαν γι’ αυτήν!